Rozdział 1: Zima, która się rozgościła
Dawno, dawno temu, w małej wiosce otoczonej lasami i górami, mieszkańcy z niecierpliwością czekali na nadejście wiosny. Jednak coś było nie tak. Zima, która zwykle trwała trzy miesiące, nie chciała odejść.
Pani Zima, ubrana w błyszczącą, lodową suknię, siedziała na swoim śnieżnym tronie i oznajmiła:
„Nie mam ochoty się nigdzie ruszać! Tu jest tak pięknie i biało. Zostanę na dłużej!”
Mieszkańcy wioski byli zaskoczeni. Mały Jaś, który uwielbiał lepić bałwany, początkowo się ucieszył:
„Hurra! Więcej czasu na zabawy na śniegu!”
Ale jego mama westchnęła:
„Synku, jeśli zima nie odejdzie, nie będziemy mogli posadzić warzyw w ogrodzie. Co wtedy zjemy?”
Jaś się zamyślił. Rzeczywiście, ciągła zima mogła być problemem. Postanowił porozmawiać z Panią Zimą.
„Pani Zimo!” zawołał. „Czy nie tęskni Pani za swoim domem na biegunie północnym?”
Pani Zima zachichotała:
„Ależ skąd! Tu jest o wiele zabawniej. Mogę robić lodowe zjeżdżalnie i śnieżne zamki dla wszystkich!”
Jaś nie wiedział, co robić. Zima była uparta jak osioł w śniegu!
Morał: Czasem to, co wydaje się fajne na początku, może okazać się problemem, jeśli trwa zbyt długo.
Rozdział 2: Wiosna próbuje przejąć kontrolę
Kiedy wieści o przedłużającej się zimie dotarły do Pani Wiosny, ta bardzo się zdenerwowała. Ubrała swoją najpiękniejszą sukienkę z kwiatów i postanowiła odwiedzić wioskę.
„Czas na mnie!” oznajmiła, wkraczając do wioski z koszem pełnym kolorowych kwiatów.
Ale gdy tylko postawiła stopę na ziemi, kwiaty zamarzły, a ona sama zaczęła dygotać z zimna.
„B-b-brr! Co t-t-tu się dzieje?” zapytała, szczękając zębami.
Pani Zima, widząc Wiosnę, parsknęła śmiechem:
„Och, witaj koleżanko! Przyszłaś na zimowe wakacje?”
Wiosna, oburzona, tupnęła nogą:
„To moja kolej! Musisz odejść!”
Zima tylko wzruszyła ramionami i stworzyła małą śnieżycę wokół Wiosny:
„Ups! Chyba twoje kwiaty nie lubią śniegu!”
Wiosna, cała w płatkach śniegu, wyglądała jak bałwanek. Dzieci z wioski nie mogły powstrzymać śmiechu na ten widok.
Jaś, widząc kłopoty Wiosny, postanowił jej pomóc. Przyniósł jej ciepły koc i gorącą herbatę.
„Dziękuję, mały człowieczku,” powiedziała Wiosna, ogrzewając się. „Ale co my teraz zrobimy?”
Jaś podrapał się po głowie:
„Może trzeba poprosić o pomoc Lato i Jesień?”
Wiosna kiwnęła głową:
„To dobry pomysł! Razem na pewno coś wymyślimy!”
Morał: Czasem, aby rozwiązać problem, potrzebujemy pomocy przyjaciół.
Rozdział 3: Lato i Jesień spieszą na ratunek
Wieści o kłopotach Wiosny szybko dotarły do Pana Lata i Pani Jesieni. Postanowili natychmiast wyruszyć do wioski, aby pomóc swojej koleżance.
Pan Lato, ubrany w szorty i hawajską koszulę, wkroczył do wioski, niosąc wielki nadmuchiwany basen:
„Czas na plażowanie!” krzyknął radośnie.
Ale gdy tylko postawił basen na ziemi, woda w nim zamarzła.
„Hej! Co jest grane?” zdziwił się Pan Lato, próbując jeździć na zamarzniętym basenie jak na łyżwach.
Pani Jesień, ubrana w płaszcz z kolorowych liści, próbowała rozsypać swoje złote liście, ale te natychmiast pokrywały się szronem.
„Ojej, chyba potrzebujemy planu,” westchnęła Jesień, patrząc na swoje zmarznięte liście.
Zima, widząc nowych gości, klasnęła w dłonie z radości:
„Super! Więcej przyjaciół do zabawy! Kto chce ulepić bałwana?”
Lato, Jesień i Wiosna spojrzeli na siebie bezradnie. Jaś, widząc ich kłopot, wpadł na pomysł:
„A może zorganizujemy konkurs pór roku? Każda z was pokaże, co potrafi najlepszego!”
Pory roku spojrzały na siebie z zaciekawieniem. Nawet Zima wydawała się zainteresowana.
„To świetny pomysł!” zgodziły się wszystkie.
I tak rozpoczęły się przygotowania do wielkiego konkursu pór roku w wiosce.
Morał: Czasem najlepszym rozwiązaniem problemu jest zamienienie go w zabawę.
Rozdział 4: Wielki konkurs pór roku
Nadszedł dzień wielkiego konkursu. Cała wioska zebrała się na głównym placu, który Zima pokryła grubą warstwą śniegu. Jaś, ubrany w ciepłą kurtkę i czapkę, pełnił rolę prowadzącego.
„Panie i panowie, witamy na pierwszym w historii Konkursie Pór Roku!” ogłosił przez megafon zrobiony z rulonu papieru.
Jako pierwsza wystąpiła Wiosna. Mimo zimna, zaczęła tańczyć, a wszędzie tam, gdzie dotknęła ziemi, wyrastały kolorowe kwiaty. Niestety, szybko zamarzały.
„Ups,” westchnęła Wiosna. „Chyba potrzebuję więcej praktyki w zimowych warunkach.”
Następnie przyszła kolej na Lato. Pan Lato wyciągnął wielki wentylator i zaczął dmuchać ciepłym powietrzem. Przez chwilę śnieg zaczął topnieć, ale Zima szybko go uzupełniła.
„No cóż, przynajmniej nikt się nie poci,” zażartował Pan Lato, wachlując się kapeluszem.
Jesień postanowiła pokazać swoje umiejętności w tworzeniu kolorowych liści. Zaczęła rozsypywać je dookoła, tworząc piękny, jesienny dywan. Niestety, silny podmuch wiatru rozwiał wszystkie liście.
„Ojej, chyba powinnam była przynieść grabie,” zachichotała Pani Jesień.
W końcu przyszła kolej na Zimę. Pani Zima wzniosła ręce do góry i stworzyła olbrzymi, lodowy pałac, który błyszczał w słońcu tysiącem kolorów.
„Ta-da!” zawołała triumfalnie. „Kto chce się pobawić w księżniczki i rycerzy?”
Dzieci z wioski były zachwycone, ale dorośli patrzyli na siebie z niepokojem. Jak długo jeszcze będzie trwać ta zima?
Jaś, widząc zmartwione miny dorosłych, postanowił wziąć sprawy w swoje ręce.
„Pani Zimo,” powiedział grzecznie. „Twój pałac jest piękny, ale czy nie uważasz, że czas dać szansę innym porom roku? Bez nich nie będziemy mieli ani kwiatów, ani owoców, ani kolorowych liści.”
Zima zamyśliła się. Rzeczywiście, bez innych pór roku świat byłby dość monotonny.
Morał: Każda pora roku jest ważna i piękna na swój sposób. Potrzebujemy różnorodności, aby świat był ciekawy.
Rozdział 5: Zima zrozumiała swój błąd
Słowa Jasia trafiły do serca Pani Zimy. Rozejrzała się dookoła i zobaczyła, że mimo piękna jej lodowego pałacu, mieszkańcy wioski tęsknili za innymi porami roku.
„Och,” westchnęła Zima. „Chyba trochę się zagalopowałam z tą moją zimą.”
Wiosna, Lato i Jesień podeszły do Zimy i objęły ją przyjaźnie.
„Nie martw się,” powiedziała Wiosna. „Każdy z nas czasem się zapomina w swojej pracy.”
„Tak,” dodało Lato. „Pamiętacie, jak kiedyś tak się rozgrzałem, że prawie wysuszyłem wszystkie rzeki?”
Jesień zachichotała:
„A ja kiedyś zrzuciłam tyle liści, że ludzie musieli kopać tunele, żeby wyjść z domów!”
Wszyscy się roześmiali, nawet Zima. Jaś patrzył na to z uśmiechem, ciesząc się, że pory roku się pogodziły.
„To co,” zapytał. „Może teraz zrobimy prawdziwy pokaz wszystkich pór roku?”
Pory roku spojrzały na siebie z błyskiem w oku. To był świetny pomysł!
„Ale jak to zrobimy?” zapytała Wiosna. „Przecież nie możemy wszystkie działać naraz.”
Jaś podrapał się po głowie, myśląc intensywnie. Nagle jego twarz rozjaśniła się:
„Mam pomysł! Możemy podzielić wioskę na cztery części. Każda z was będzie miała swoją część do pokazania!”
Pory roku były zachwycone tym pomysłem. Szybko zabrały się do pracy, dzieląc wioskę na cztery równe części.
Zima stworzyła w swojej części wspaniały lodowy plac zabaw z zjeżdżalniami i igloo. Wiosna pokryła swoją część kwitnącymi kwiatami i zielonymi trawnikami. Lato zorganizowało mini plażę z basenem i palmami, a Jesień stworzyła kolorowy park pełen złotych i czerwonych liści.
Mieszkańcy wioski byli zachwyceni. Mogli doświadczyć wszystkich pór roku w jednym miejscu!
„To najwspanialsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam,” powiedziała mama Jasia, patrząc z podziwem na kolorową wioskę.
Morał: Współpraca i kompromis mogą prowadzić do niezwykłych rezultatów.
Rozdział 6: Nowa tradycja
Pokaz czterech pór roku w wiosce okazał się ogromnym sukcesem. Ludzie z okolicznych miejscowości przyjeżdżali, aby zobaczyć to niezwykłe zjawisko. Jaś stał się lokalnym bohaterem, a pory roku były mu bardzo wdzięczne za pomoc w rozwiązaniu konfliktu.
„Jasiu,” powiedziała Pani Zima, klepiąc go po ramieniu. „Jesteś naprawdę mądrym chłopcem. Dziękujemy ci za twoją pomoc.”
Jaś zarumienił się:
„To nic takiego. Po prostu pomyślałem, że wszyscy powinniśmy się dogadywać.”
Wiosna, Lato i Jesień przytaknęły.
„Masz rację,” powiedziało Lato. „Każdy z nas jest ważny i potrzebny.”
„I każdy ma swój czas,” dodała Jesień.
Wiosna klasnęła w dłonie:
„Mam pomysł! Co powiecie na to, żebyśmy co roku organizowali taki pokaz? Moglibyśmy się zmieniać co trzy miesiące, jak zwykle, ale na jeden dzień w roku spotykalibyśmy się wszyscy razem!”
Pomysł spodobał się wszystkim porom roku i mieszkańcom wioski. Od tego dnia, raz w roku, w wiosce odbywał się Wielki Festiwal Pór Roku. Ludzie z całego świata przyjeżdżali, aby zobaczyć, jak cztery pory roku współpracują, tworząc niezwykłe widowisko.
Jaś, który z czasem wyrósł na mądrego młodzieńca, zawsze z radością wspominał tę przygodę. Nauczył się, że nawet największe problemy można rozwiązać, jeśli się współpracuje i szuka kompromisu.
A Pani Zima? Cóż, nauczyła się, że czasem trzeba ustąpić miejsca innym, ale zawsze z niecierpliwością czekała na swoją kolej i na coroczny festiwal, gdzie mogła pokazać swoje najpiękniejsze lodowe rzeźby i śnieżne zabawy.
I tak, mała wioska stała się sławna na cały świat, a wszystko dzięki zimie, która nie chciała odejść, i małemu chłopcu, który wiedział, jak rozwiązać wielki problem.
Morał: Każdy ma swoje miejsce i czas w wielkim cyklu życia. Ważne jest, aby szanować innych i umieć dzielić się z innymi.
