Rozdział 1: Marzenia małej żabki
W pewnym zielonym stawie, pośród lilii wodnych i trzcin, mieszkała mała żabka o imieniu Klapcia. Była to bardzo szczególna żabka, bo zamiast cieszyć się pływaniem i łapaniem much jak inne żaby, marzyła o zostaniu prawdziwą księżniczką.
Klapcia: „Ach, gdybym tylko mogła nosić piękną koronę i mieszkać w zamku!”
Inne żabki śmiały się z Klapci i jej marzeń.
Żabka Skoczka: „Klapcia, ty głuptasie! Jesteś żabą, a nie księżniczką!”
Żabka Plumcia: „Tak, zostań lepiej w stawie i łap muchy jak my!”
Ale Klapcia nie przejmowała się ich słowami. Wiedziała, że jej marzenie jest wyjątkowe i postanowiła zrobić wszystko, aby je spełnić.
Klapcia: „Zobaczycie! Pewnego dnia zostanę prawdziwą księżniczką i będę mieszkać w pięknym zamku!”
I tak Klapcia zaczęła planować, jak mogłaby zmienić się w księżniczkę. Myślała o tym dniami i nocami, aż w końcu wpadła na pomysł.
Klapcia: „Wiem! Muszę znaleźć księcia, który mnie pocałuje! Wtedy na pewno zamienię się w księżniczkę!”
Z tą myślą Klapcia postanowiła wyruszyć w podróż, aby znaleźć swojego księcia.
Morał: Marzenia są ważne, ale pamiętaj, że czasem najlepsze rzeczy są tuż obok nas.
Rozdział 2: Przygoda w lesie
Klapcia opuściła swój staw i wyruszyła w nieznane. Pierwszy etap jej podróży prowadził przez gęsty las. Żabka skakała między drzewami, podziwiając nowe widoki i dźwięki.
Klapcia: „Wow! Ten las jest taki duży i tajemniczy!”
Nagle usłyszała szelest w krzakach. Wyskoczył z nich mały królik o imieniu Puszek.
Puszek: „Hej, co ty tu robisz, mała żabko?”
Klapcia: „Jestem Klapcia i szukam księcia, który zmieni mnie w księżniczkę!”
Puszek zachichotał, kręcąc głową.
Puszek: „Księżniczkę? Ale ty jesteś żabą!”
Klapcia: „To nic! Jestem pewna, że gdy książę mnie pocałuje, stanę się piękną księżniczką!”
Puszek postanowił pomóc Klapci w jej misji i zaproponował, że zaprowadzi ją do starego, mądrego sowy, która mieszka w lesie.
Puszek: „Sowa wie wszystko! Na pewno pomoże ci znaleźć księcia!”
Klapcia i Puszek wyruszyli w głąb lasu. Po drodze spotkali wiele leśnych zwierząt, które dziwiły się na widok żabki szukającej księcia.
Wiewiórka: „Hihihi, żaba-księżniczka!”
Dzięcioł: „Puk-puk! Czy to nowa bajka?”
Klapcia nie przejmowała się żartami i dzielnie podążała za Puszkiem. W końcu dotarli do wielkiego, starego dębu, gdzie mieszkała sowa.
Sowa: „Kto tam? Kto śmie przeszkadzać mi w drzemce?”
Klapcia: „To ja, Klapcia! Szukam księcia, który zmieni mnie w księżniczkę!”
Sowa spojrzała na Klapcię swoimi wielkimi, mądrymi oczami i westchnęła.
Sowa: „Ach, moja droga. Prawdziwe szczęście nie zależy od tego, kim jesteśmy na zewnątrz, ale kim jesteśmy w środku.”
Klapcia nie do końca zrozumiała słowa sowy, ale podziękowała jej i ruszyła dalej w swoją podróż, tym razem w kierunku wielkiego zamku, który sowa wskazała jej w oddali.
Morał: Nie oceniaj książki po okładce – prawdziwe piękno kryje się w sercu.
Rozdział 3: Przygoda na zamku
Po długiej podróży Klapcia dotarła do wielkiego zamku. Był on tak ogromny, że żabka musiała zadrzeć głowę, aby zobaczyć jego wieże.
Klapcia: „Wow! To jest miejsce dla prawdziwej księżniczki!”
Klapcia postanowiła wejść do zamku. Przeskoczyła przez fosę i wślizgnęła się przez szparę w bramie. Wewnątrz zamku było mnóstwo ludzi, wszyscy elegancko ubrani i zajęci przygotowaniami do wielkiego balu.
Klapcia: „To moja szansa! Na pewno znajdę tu księcia!”
Żabka skakała po korytarzach, unikając stóp służby i gości. Nagle usłyszała głos młodego księcia.
Książę: „Ach, gdybym tylko mógł znaleźć prawdziwą księżniczkę!”
Klapcia podskakiwała z radości. To była jej szansa! Podskoczyła wysoko i wylądowała prosto przed księciem.
Klapcia: „Hej! Jestem Klapcia! Pocałuj mnie, a stanę się twoją księżniczką!”
Książę spojrzał na żabkę ze zdziwieniem, a potem wybuchnął śmiechem.
Książę: „Ho ho! Jaka zabawna żabka! Ale niestety, nie mogę cię pocałować. Szukam prawdziwej księżniczki, a nie żaby!”
Klapcia była bardzo rozczarowana. Jej marzenie się nie spełniło. Smutna, postanowiła opuścić zamek.
Gdy wychodziła, spotkała małą dziewczynkę, córkę kucharki, która bawiła się w ogrodzie.
Dziewczynka: „Och, jaka śliczna żabka! Czy mogę się z tobą pobawić?”
Klapcia, mimo smutku, zgodziła się. Bawiły się razem przez całe popołudnie, a żabka po raz pierwszy od dawna poczuła się naprawdę szczęśliwa.
Morał: Prawdziwe szczęście często znajdujemy w najprostszych rzeczach i nieoczekiwanych miejscach.
Rozdział 4: Powrót do domu
Po przygodzie w zamku, Klapcia zdecydowała się wrócić do swojego stawu. Podróż powrotna była długa, ale żabka miała czas, aby przemyśleć wszystko, co jej się przydarzyło.
Klapcia: „Może bycie księżniczką nie jest takie wspaniałe, jak mi się wydawało…”
Po drodze spotkała wiele życzliwych zwierząt, które pomagały jej w podróży. Wiewiórka podzieliła się z nią orzechami, ptak pokazał jej najkrótszą drogę, a bóbr pomógł jej przeprawić się przez rzekę.
Wiewiórka: „Proszę, Klapciu! Te orzechy dodadzą ci sił!”
Ptak: „Leć tędy, mała! To najkrótsza droga do twojego stawu!”
Bóbr: „Hop na mój grzbiet, przeprawię cię przez rzekę!”
Klapcia była wzruszona życzliwością, jaką okazywały jej leśne zwierzęta. Zrozumiała, że przyjaźń i dobroć są ważniejsze niż korona i zamek.
Gdy w końcu dotarła do swojego stawu, wszystkie żabki powitały ją z radością.
Żabka Skoczka: „Klapcia wróciła!”
Żabka Plumcia: „Jak dobrze cię widzieć!”
Klapcia opowiedziała im o swojej przygodzie i o tym, czego się nauczyła.
Klapcia: „Wiecie co? Bycie żabką wcale nie jest takie złe. Mamy piękny staw, dużo przyjaciół i możemy skakać tak wysoko, jak chcemy!”
Wszystkie żabki były pod wrażeniem mądrości Klapci. Od tego dnia, Klapcia cieszyła się swoim życiem w stawie, wiedząc, że jest wyjątkowa taka, jaka jest.
Morał: Najważniejsze jest, aby być szczęśliwym tym, kim się jest, i doceniać to, co się ma.
Rozdział 5: Niespodzianka w stawie
Minęło kilka tygodni od powrotu Klapci do stawu. Życie toczyło się spokojnie, aż pewnego dnia staw odwiedziła niezwykła gościni – prawdziwa księżniczka!
Księżniczka przyszła nad staw, aby odpocząć i podziwiać przyrodę. Usiadła na brzegu i zaczęła rozmawiać z żabkami.
Księżniczka: „Jakie wy jesteście urocze, małe żabki!”
Klapcia, widząc księżniczkę, nie mogła uwierzyć własnym oczom. Podskoczyła bliżej, aby się jej przyjrzeć.
Klapcia: „Przepraszam, czy ty jesteś prawdziwą księżniczką?”
Księżniczka uśmiechnęła się i skinęła głową.
Księżniczka: „Tak, jestem. Ale wiesz co? Czasami chciałabym być małą, beztroską żabką jak ty!”
Klapcia była zaskoczona. Jak to możliwe, że księżniczka chciałaby być żabką?
Klapcia: „Ale dlaczego? Przecież masz piękne suknie i koronę!”
Księżniczka: „To prawda, ale bycie księżniczką to też dużo obowiązków. Nie mogę tak po prostu skakać i bawić się cały dzień jak wy.”
Klapcia zrozumiała, że każdy ma swoje problemy i marzenia, nawet księżniczki. Postanowiła pokazać księżniczce, jak wspaniałe może być życie w stawie.
Klapcia: „Może chciałabyś zobaczyć, jak to jest być żabką? Możemy cię nauczyć skakać i łapać muchy!”
Księżniczka była zachwycona tym pomysłem. Spędziła cały dzień z żabkami, ucząc się skakać po lilii wodnych i śmiejąc się z ich żartów. Pod koniec dnia była zmęczona, ale szczęśliwa.
Księżniczka: „Dziękuję wam, kochane żabki! To był najlepszy dzień w moim życiu!”
Klapcia i jej przyjaciele byli dumni, że mogli pokazać księżniczce, jak wspaniałe jest ich życie w stawie.
Morał: Każdy ma swoje zalety i wady, niezależnie od tego, kim jest. Ważne jest, aby doceniać to, co mamy i cieszyć się każdą chwilą.
Rozdział 6: Wielka lekcja
Po wizycie księżniczki, Klapcia zrozumiała, że jej przygoda nauczyła ją ważnej lekcji. Postanowiła podzielić się swoimi przemyśleniami z innymi mieszkańcami stawu.
Pewnego wieczoru, gdy wszystkie żabki zebrały się na wielkiej lilii wodnej, Klapcia przemówiła:
Klapcia: „Moi drodzy przyjaciele! Chcę wam opowiedzieć o tym, czego się nauczyłam.”
Wszystkie żabki ucichły i słuchały uważnie.
Klapcia: „Myślałam, że bycie księżniczką to najwspanialsza rzecz na świecie. Ale teraz wiem, że najważniejsze jest bycie sobą i docenianie tego, co mamy.”
Żabki kiwały głowami z uznaniem.
Klapcia: „Mamy piękny staw, wspaniałych przyjaciół i możemy robić to, co kochamy. Czy nie to właśnie czyni nas szczęśliwymi?”
Żabka Skoczka: „Masz rację, Klapciu! Jesteśmy szczęśliwi tacy, jacy jesteśmy!”
Żabka Plumcia: „Tak! Nie potrzebujemy zamku ani korony, żeby być szczęśliwymi!”
Od tego dnia, wszystkie żabki w stawie zaczęły bardziej doceniać swoje życie. Organizowały wspólne zabawy, konkursy w skakaniu i łapaniu much. Klapcia stała się dla nich przykładem i inspiracją.
Pewnego dnia, gdy Klapcia siedziała na swojej ulubionej lilii wodnej, podpłynęła do niej mała żabka.
Mała żabka: „Klapciu, czy ty jesteś księżniczką?”
Klapcia uśmiechnęła się ciepło.
Klapcia: „Nie, nie jestem księżniczką. Ale wiesz co? Jestem szczęśliwą żabką, a to jest więcej warte niż jakakolwiek korona.”
I tak Klapcia zrozumiała, że jej prawdziwe królestwo to jej staw, a jej prawdziwym skarbem są jej przyjaciele i radość, jaką czerpie z każdego dnia.
Morał: Prawdziwe szczęście nie zależy od tego, kim chcemy być, ale od umiejętności docenienia tego, kim jesteśmy i co mamy.
